30e editie: een terugblik

Op 7 en 8 juli vieren we de 30e editie van Westerpop in Delft. Om dat te vieren en alvast een voorproefje te geven, kijken we terug op eerdere edities. Er is veel gebeurd de afgelopen jaren.

Periode 1989 t/m 1999

Westerpop 1989: begroting ƒ 5500,-

'Wie wil er spelen op Westerpop? Onkostenvergoeding: 75 gulden.' De poster die in de lente van 1989 in oefenruimte SPOD wordt opgehangen is helder. Er is een buurtfeest in het Westerkwartier en lokaal talent wordt verzocht zich te melden. Het zijn de eerste stappen richting een evenement dat zal uitgroeien tot hét muziekfestival van Delft. Al is de kennis en ervaring om dat te kunnen organiseren nog amper aanwezig. Het podium was een gehuurde trailer, gebracht door Rob Bouwer, vrachtwagenchauffeur. De eerste schade was een feit, tientallen trottoirtegels waren tijdens het transport eruit gereden op het schoolplein. De bar was een boot, gemaakt van steigermateriaal. De geluidsinstallatie was een discoset, dus eigenlijk niet geschikt om ook bands over te laten spelen. Burgemeester van Walsum reed met zijn fiets door het Westerkwartier en moedigde de jeugd aan er een mooi feest van te maken. Dat werd het. Het veld was te groot voor 900 bezoekers over twee dagen. 

Het jaar erop verplaatste het feest naar het intieme pleintje achter het buurthuis in de Raamstraat. Het Buurthuis voldeed goed als kleedkamers. Waarom de enige dichteres in de historie van het festival, Tineke Zaadnoordijk, ooit is geboekt, is met terugwerkende kracht niet meer toe te lichten. De discoset werd ingeruild voor een professionele geluidset inclusief geluidsman, mede mogelijk gemaakt door O.J.C de Eland.

In 1991 was er veel te doen om straatmuzikant Toon Windmeijer. Deze markante zingende accordeonist die meestal te vinden was op de Visbanken in de stad, werd opgepikt en een groter podium gegund. Waar Toon normaliter duizenden voorbijgangers in de stad trotseerde, sloeg plankenkoorts toe op het festival. Toon dronk nauwelijks alcohol, maar met de hulp van een fles jenever was daar dan toch zijn debuut op het roemruchte Delftse podium.

The Groovetones was de eerste bluesband op het programma. Het was een opmaat naar vele shows van bands die dit uitermate sympathieke met rook en drank doordrenkte genre vanaf dat jaar zouden gaan geven. 

De enige catering in die tijd werd gedaan door Delftenaar Simon Bunder, bekend om zijn bijzondere voertuigen met Luilak waaronder het rijdende bankstel en de surfplank met motor. Simon verkocht hamburgers. De bakplaat werd verwarmd door een losse gastank uit een auto. De brandweer die de veiligheid moest bewaken, verloor de discussie over de veiligheid van die gastank met Simon. Op het drukste moment van de dag, tijdens etenstijd, was Simon ineens onvindbaar. Een rij hongerige klanten die een hamburger ambieerden, begon te klagen bij de organisatie. Simon was een oude vriendin tegengekomen en de liefde nam acute vormen aan, resulterend in een vrijpartij achterin zijn stationwagen. Het duurde even, totdat Simon weer plaatsnam achter zijn hamburgerkraam, met de uitspraak: ‘Wie is er dan?’

Frans Bauer deed een optreden voor 350 gulden na twaalf uur voor de massaal aanwezige vrijwilligers, binnen het buurthuis. Hij wilde eerst niet optreden vanwege de uitgelaten stemming die schreeuwerig aanvoelde. Met overtuigingskracht van zijn vader en twee beveiligers was hij toch overtuigd om het te gaan doen. Het zal niet de boeken ingaan als het beste optreden. Hij kwam niet boven het geluid uit van de uitbundige Westerkwartierders. Het optreden haalde helaas de eindstreep niet. Er brak een vechtpartij uit.

Son of Tarzan was de eerste artiest die tijdens zijn show het dak van het zelfgebouwde festivalpodium beklom. Waaghalzerij kwam vaker voor. Het jaar erop deed Huub Hangop er nog een schepje bovenop. Die voelde de urgentie om via de regenpijp al zingend met een draadloze microfoon tot op de nok van het dak van Buurthuis de Wending te klimmen om vanaf daar zijn recente hit ‘Wat ben je lelijk, van dichtbij’ te promoten. 

De achtste editie in 1996 gaat de boeken in als een bijzondere editie, om de volgende reden: Delft bestond 750 jaar en Westerpop werd eenmalig als themafestival omgedoopt in Delft 750 Decibel. Het was ook het jaar om terug te keren naar het grote grasveld en het jaar dat buitenlandse artiesten van een iets bekendere status voor het eerst hun intrede deden.

De Amerikaanse Bluesrocker Michael Katon en de Engelse folkband de Whiskey Priests werden bij het eveneens in Delft gevestigde Mojo Concerts vastgelegd. Die laatste band was te laat op het festival, omdat de navigatie vanaf een ouderwetse kaart niet goed ging. Het Delftse Alquin met een volledig dronken en beschonken bassist Dicky Schulte Nordholt in hun gelederen, werd tijdens het concert vanaf de zijkant toegeschreeuwd om langer door te spelen, om tijd te rekken voor het afsluitende Whiskey Priests. Er werden weddenschappen afgesloten of de zeer instabiele bassist het wel vol zou houden tot het einde van de uitgelopen set. Met behulp van een runner op een scooter werden de Whiskey Priests alsnog het festival binnengeloodst. De tourbus van deze Engelse band werd als bij een overval door de aanwezige crew in wereldrecordtijd leeggetrokken en gestript, om de show alsnog mogelijk te maken. Het werd de allersnelste change-over allertijden. De Engelsen stonden erbij en keken ernaar. 

Het buurthuis brandde af in 1996, wat een domper was. De administratie van het festival werd gered door Willem de Bie. Deze medeorganisator van destijds haalde de harde schijf uit de enige Westerpop-PC, van de rokende puinhopen van een volledig platgebrand buurthuis. Een min of meer verplichte sabbatical in 1997 was het gevolg. 

Op de 9e editie in 1998 was het festival terug op het grote grasveld met onder meer het Zeeuwse BLØF. Hits als ‘Aan de kust’ en ‘Liefs uit Londen’ werden luidkeels meegezongen. De gage bedroeg 2500 gulden. De manager van BLØF, Frank van der Meijden, die ook bekend stond als manager van Doe Maar, kwam met een welgemeend compliment over de goede organisatie van het festival, met zijn uit louter en alleen bestaande groep vrijwilligers. Dat compliment van iemand van zo’n status werkte enorm motiverend.

The Godfathers uit Engeland hebben op deze editie voor een memorabele nacht gezorgd. In het Grotius College werd na het festival een nachtconcert gegeven dat zijn weerga niet kende. Tot het daglicht werd is er doorgespeeld, op basis van verzoekjes van de crew. Het bier was op, wijn was het enige wat nog beschikbaar was. 

De 10e editie in 1999 had te kampen met uitvallers. Kane en Postmen vielen uit door ziekmeldingen van de zangers Winand Woesthoff (Kane) en Remon Stotijn (Postmen). Voor Postmen was er allerlaatst nog wel een vervanger gevonden door E-Life & U-Niq. Hun intrede op het backstage-terrein in een luidruchtige met zware beats overladen dikke zwarte geblindeerde Mercedes en met net zulke vette sieraden om, was de opmaat naar nieuwe tijden. Hip Hop is here! 

Westerpop 1999: begroting ƒ 87.000,-

Periode 2000 t/m 2009

Westerpop 2000: begroting ƒ 111.250,-

Weergoden hebben vaak een rol gespeeld in de lange historie van het gratis toegankelijke festival. Het kwam in 2000 weer eens met bakken uit de lucht. Halverende aantallen bezoekers, maar de bezoekers die wel kwamen konden altijd rekenen op het sympathieke gebaar in de vorm van  een gratis regenponcho. Tijdens het opruimen van het modderige terrein werden niet uitzonderlijk dure sneakers, rubberen laarzen, lakschoenen, maar ook schoenen met naaldhakken gevonden. Dit op een diepte tot 40 cm onder de grasmat die was getransformeerd tot een blubberpoel.

Onder bijzondere gevonden voorwerpen vallen sowieso ook de tongpiercing van de optredende Dilana Smith ('Please, find my fucking piercing'), wat niet meer was dan een knopje, gevonden door een beveiliger voor het podium in het gras.

Of die ene keer dat bezoeker meneer Rutten zich op de zondag na het festival meldde met de vraag of er een gouden medaillonnetje was gevonden. Dit medaillonnetje met een afmeting van één centimeter in diagonaal, was de erfenis en ter nagedachtenis van zijn overleden broer. Hij was ontroostbaar. Het kettinkje had hij nog. Naar een speld in een hooiberg zoeken, leek eenvoudiger. Meneer Rutten was standvastig. Minitieus speurde hij het hele terrein af tot de schemering, om na twee volledige dagen zoeken, op maandagavond tussen het uitgedroogde gras, zijn medaillonnetje te hebben terug gevonden. Met tranen van geluk en een koud biertje uit de nog aanwezige koelcontainer was dit meer dan een bijzonder moment. 

De duurste act tot dan toe kwam in 2001 onder de noemer Rowwen Hèze. Het festival betaalde 12.500 gulden voor de bekende Limburgse feestband. De boeking was mede tot stand gekomen door een stamgast van Café de Sport die bevriend was met de manager van de band, Rob de Jong. De band moest vlak voor hun show worden wakker gemaakt uit hun slaap, omdat ze door hun drukke tourschema met de gehele band lagen te slapen op van die dikke sportmatten in één van de sportzalen van het Grotius College. Enigszins suf bij aanvang show, werden al snel in razend tempo de polka’s weer over het publiek geworpen. Dat resulteerde gelukkig in het naar blijde verwachting van de organisatie, massaal gooien van bier boven het publiek. Uiteindelijk ging de omzet van bier, tijdens deze afsluiter, aanzienlijk omhoog. 

De 13e editie in 2002 bracht geluk in plaats van ongeluk voor de organisator die ten overstaan van het publiek zijn vriendin ten huwelijk vroeg op de punt van de catwalk van het podium, onder begeleiding van de romantische ballad ‘Subtle Movements’ uitgevoerd door het uit Groningen afkomstige 16Down. 

Echte Rock & Roll was te verwachten van Peter Pan Speedrock in 2003, die de avond voor hun show in Delft op het grootse Pukkelpop in België hadden opgetreden en nog niet geslapen hadden, vanwege een ‘euforische stemming’. De band koos niet voor een siësta maar kreeg wat hulp van de lokale medicijnman, waardoor de muzikanten alsnog een uitermate enerverende show, tot genoegen van het massaal aanwezige publiek, konden geven. 

In de categorie ‘bizar’ valt het Britse Anti Product. Deze Engelse punkband, waarvan de zanger zijn vrouwelijke medemuzikanten Witches noemde, ontspoorde op het podium met een zanger die aan de voorkant van het podium, tot verbazing van een ieder en vooral van de gezinnen met kinderen, zijn potlood begon te venten. Gelijktijdig begonnen de twee vrouwelijke gitaristen hun gitaren kapot te beuken en wild om zich heen te slaan. De presentator van het festival wist tijdens dit geweld ternauwernood weg te duiken en is daarmee wellicht een hersenschudding bespaard gebleven. De band was de gehele nacht daarna onvindbaar. Uiteindelijk doken ze ‘s morgens vroeg op in de befaamde koffietent de Lilliput op het Stationsplein, waar het ontbijt bestond uit ballen gehakt en blikken bier. Zonder te hebben geslapen was de gehele band op zondagochtend terug op het festivalterrein en bereid de crew mee te helpen met het opruimen van lege bekertjes. Met een prikker en een vuilniszak leverde dit, alsof het een scene uit een zombiefilm betrof, een bijzonder aanzicht op. 

Diezelfde editie was één van de grootste delegaties ooit aangekomen vanuit...de Achterhoek: Jovink & de Voederbietels, met in hun kielzog de gehele organisatiestaf van de Zwarte Cross. Menig Delftenaar zal zich het ‘hoofd, schouders, knie en teen, knie en teen’ gezongen door een vals zingende Tante Rikie wellicht nog kunnen herinneren. De Achterhoekers waren zeer verheugd, ook ‘een keertje’ in het zuidwesten van het land te mogen komen spelen. 

Dat Noren stug kunnen zijn was te zien toen zangeres Helena Iren Michelsen van de Scandinavische Gothic Rockband Imperia van geen wijken wilde weten. De show was afgelopen en de zangeres wilde onder geen beding het podium verlaten. Hevig scheldend naar de presentator en gesteund door het publiek, die de zangeres maar bier bleef aanbieden, eindigde uiteindelijk onder luid applaus in een verplichte aftocht door de security. Uit de kleedkamer kwam later het verhaal dat zij nadrukkelijke avances wilde maken met de ook aanwezige aantrekkelijke en van origine Puerto Ricaanse zanger Gabriël Rios. Die kwam op Westerpop zijn single ‘Broad Daylight’ promoten, die op dat moment al op de hoogste noteringen in de Europese hitlijsten stond. Om de Noorse zangeres ‘te ontvluchten’ was een lange zit op het toilet nodig, totdat hulp geboden werd. 

Het Duitse The Boss Hoss gaf een puike show op de 16de editie in 2006. Deze cowboys, met veel spektakel en special effects, vormden een hoogtepunt. De razend populaire band stond niet veel later ook op Pinkpop. 

Aan het afsluitende Britse The Infadels hing nog een nare nasleep. Op deze Europese tour had de band geëist dat het grootste gedeelte van de gage in kontanten moest worden uitbetaald. De tourmanager was er na een lange Europese tour met al het geld vandoor gegaan. Deze teleurstellende klap is de band niet te boven gekomen. De uitermate talentvolle band werd opgeheven. 

Delvenaar Roel van Velzen kwam in 2007 precies op het goede moment. Zijn hit ‘Baby Get Higher’ deed het goed op de radio en in de hitlijsten. Onder het toeziend oog van zijn beide ouders en een vol festivalterrein was er sprake van een chauvinistisch lokaal moment. De band Standard uit Spanje sloot die editie af en staat bij vele bezoekers wellicht nog op het netvlies als één van de beste shows ooit. 

De mix tussen new wave en elektronica was fenomenaal. In 2008 was er een stroomstoring tijdens de show van Claw Boys Claw. Het gaf de legendarische zanger Peter te Bos de gelegenheid om tijdens de storing een uit het publiek aangereikte banaan te eten op de punt van de catwalk. Een uur na de show heeft de beveiliging hem overigens uit de bosjes moeten liften, naast de patatkraam op het terrein. Peter was in de bosjes gevallen na het eten van een patatje en had de verklaring afgegeven dat hij dat laatste glas whisky beter niet had kunnen nemen. 

In 2009 was er een incident met de drummer van het Mexicaanse Panteón Rococó. Hij had toiletverfrisser gebruikt in plaats van deodorant. De rode huiduitslag onder zijn oksels was zo pijnlijk dat het zijn drumbeurt in de weg stond. Een pot vaseline bood uitkomst. 

Westerpop 2009: begroting € 140.900,-

Periode 2010 t/m 2022

Westerpop 2010: begroting € 132.000,-

Westerkwartierders waren van origine echte Kerstbomenjagers. Een traditie vanuit de jaren 60 van de vorige eeuw, die heden ten dage helaas niet meer plaatsvindt. Ieder einde van het jaar zoveel mogelijk kerstbomen verzamelen, met de ambitie om met Oud & Nieuw het grootste vreugdevuur van Delft te laten plaatsvinden. Dit niet zonder slag of stoot met rivaliserende andere groepen uit wijken in Delft, die ook op zoek waren naar kerstbomen. Een vreugdevuur gepaard met veel vuurwerk, dat was een mooie traditie.

Die drang naar vuurwerk, kwam ook terug tijdens de vele afsluitingen van Westerpop, al jaren ingeleid met de legendarische sound van The Prodigy met het nummer ‘Firestarter’. Het vuurwerk werd ieder jaar in augustus vlak voor het festival door sympathiserende Westerkwartierders ingekocht bij handelaren in België. Het transport vond plaats met een gehuurde bestelbus, waarna het vuurwerk werd opgeslagen in schuurtjes en kelders in de wijk. Deze illegale actie was volgens deze harde kern nodig, omdat de brandweer en de gemeente geen vergunning gaven voor het afsteken van vuurwerk na het evenement. Het vuurwerk werd altijd afgestoken buiten het festivalterrein, binnen een straal van 500 meter. Jaarlijks terugkerend vanaf een andere locatie, omdat politie met auto’s en op motoren aan ieder einde van het evenement jacht maakten op de initiators van dit vuurwerk. Het heeft nooit geleid tot een aanhouding, omdat deze doorgewinterde en uitermate snelle gasten direct vertrokken waren na het aansteken van het enige gekoppelde lont, hangend aan een batterij van vuurwerk.

De brandweer was dit kat en muisspel in 2005 meer dan zat en bood de organisatie van het festival een dwangbevel aan, met een dwangsom van 10.000 euro bij overtreding. Dit zou volgens juristen geen stand houden, omdat het vuurwerk buiten het terrein werd afgestoken en de organisatie daardoor niet verwijtbaar was. Om de verstandhouding tussen de wijk en de instanties niet te forceren werd er advies gevraagd aan Ron de Koster van Pyro Technieken, een fenomeen in evenementenvuurwerk. Die verklaarde de organisatie voor gek en gaf aan dat je toestemming voor evenementenvuurwerk nooit lokaal moet aanvragen, maar altijd bij de provincie. Sindsdien en nog steeds, valt de toezegging vanuit de provincie ter kennisgeving op de deurmat bij de gemeente en de brandweer. 

De editie van 2010 werd gezien als de editie met de meest aansprekende namen tot dan toe. Met Moss, Laura Jansen, Moke, The Asteroids Galaxy Tour en Triggerfinger op de poster, was dit de editie waar enorm naar uitgekeken werd. Het werd een legendarische editie, waarin ook de kostbare stretch-gitaar van Ruben Block, de zanger van Triggerfinger, de stromende regen had overleefd. 

In 2011 kwamen Johnny Gallagher & The Boxtieband helemaal uit het westen van Ierland met een tourbus voor één show naar Delft rijden. Johnny Gallagher, die ook pub-eigenaar was, heeft na de show op het festival nog een aftershow in Café de Sport gegeven, waar maar geen einde aan kwam. Uiteindelijk werd er toch nog gebruik gemaakt van de gereserveerde kamers in Hotel Coen op de Coenderstraat, waar het feestje doorging nadat ook een groep ‘groupies’ zich had aangesloten. 

In 2012 werd Westerpop gebeld door Wim Merchiers, de uitermate sympathieke Belgische promotor van Feest in het Park in Oudenaarde. Dit festival waar jaarlijks zo’n 30.000 bezoekers op afkwamen wilde Kraantje Pappie boeken vanwege zijn gestegen populariteit in België. Omdat Kraantje Pappie dezelfde dag al op Westerpop bevestigd was, is een onderzoek gestart naar de mogelijkheden van een tweede show eerder op de dag in Oudenaarde. Ondanks het aanpassen van tijdschema’s bleef het een uitdaging om Kraantje Pappie op tijd in Delft te krijgen. De doorslag kwam, doordat de lokale autoriteiten in België hadden besloten Kraantje Pappie onder politiebegeleiding naar de ring van Antwerpen te begeleiden, waar onderweg topsnelheden werden behaald. Zoiets zou in Nederland uitgesloten zijn voor een artiest van deze status. 

Groupies zijn een ‘uitstervend ras’, sinds Woke een trend is geworden. In andere tijden waren er rondom het Britse The Qemists toch wat vrouwelijke fans die naarstig op zoek waren naar een behandeling in grensoverschrijdend gedrag. Het werd wel erg seks, drugs en rock ’n' roll daar in de kleedkamer, nadat het festival al afgelopen was. Totdat er een crewlid van de artiestenservice onbeschoft door de band werd beledigd over de inhoud van de koelkast. Regel 1: kom niet aan de crew! Ondanks dat de beveiliging al lang weg was, is de hele band met groupies en al hardhandig op straat gesmeten. Bij het opruimen een dag erna, lag de kleedkamer nog bezaaid met lingerie en onderbroeken. 

De inhoud van koelkasten bleek wel vaker een issue. Op de 24e editie in 2013 viel het op dat de Britse bluesband The Hoax met hun tourbus nogal haast had bij vertrek van het festival. Toen de achterkant van de bus aan het einde van de straat nog zichtbaar was, bleek duidelijk waarom: Alle koelkasten backstage waren leeggeroofd, als proviand voor onderweg. De band had nog een lange tour voor de boeg, op naar volgende optredens. 

Op de 25e editie in 2014 had Barry Hay spijt van zijn toestemming aan de organisatie om special effects te mogen gebruiken tijdens zijn show met Flying V Formation. Op de punt van de catwalk werd hij onaangenaam verrast door gasvlammen die wel tot 5 meter hoog kunnen reiken. Met een doorweekte outfit en een op z’n Haags ‘Je stak me bijna in de fik man’, kroop ie weer terug de kleedkamer in, na een overigens zeer succesvol optreden. 

Na deze editie ging Westerpop verplicht verhuizen uit de Spoorzone, naar de huidige locatie van het Stanislascollege aan het Molenhuispad. Sindsdien is het festival een biënnale. De laatste edities worden er steeds bekendere bands geboekt, waarbij het inmiddels uitgebreide netwerk een bijdrage levert aan dit succes. Met dit netwerk wordt door het Delftse festival scherp onderhandeld om voor de beste prijs de betere acts en bands naar de Prinsenstad te halen. Zo traden sinds het zilveren jubileum in 2014 onder meer de volgende aansprekende acts op: Waylon, Novastar, Candy Dulfer, Starsailor, Blaudzun, Son Mieux, Everlast, DeWolff en Goose. 

Tot slot

De organisatie wil iedereen hartelijk danken voor de prachtige reis die sinds 1989 gemaakt is. Zonder al de gepassioneerde vrijwilligers was het zeker niet gelukt. De jaarlijks terugkerende trouwe bezoekers, die maar al te vaak ook slecht weer moesten trotseren. Maar ook de Gemeente Delft, Fonds 1818, de Popunie, het Fonds voor Podiumkunsten, de vele met name lokale loyale sponsors en donateurs en alle leveranciers en overige participanten, onwijs bedankt u allen, het was fantastisch!

Tot ziens op de 30e editie op 7 en 8 juli!

Westerpop 2023: begroting € 235.700,-